Mamusiu boję się. Ale ty mnie obronisz ?

Dzieci choć są bardzo wrażliwe reagują inaczej niż dorośli. Tego co w dorosłych budzi strach, dziecko może nawet nie zauważyć np. martwisz się, że zapowiadane intensywne opady grożą podtopieniem waszej ulicy. Wyobraźnia dziecka wcale nie musi podpowiadać mu takich wizji! Trzeba postarać się, by czarne scenariusze nie zawładnęły emocjami dziecka. Nie trzeba prowokować w nim lęku, opowiadając co może się stać. Trzeba mimo wszystko być opanowanym, a swoimi lękami dzielić się z dorosłymi i co ważne – nie w obecności dziecka. Inaczej trzeba zareagować gdy dziecko samo zaczyna pytać, co się dzieje. Tłumaczenia są konieczne, gdy widzisz, że pociecha jest przestraszona, coś ją dręczy, boi się. Wtedy potrzebna jest rozmowa. Najmłodsi nie zawsze mówią wprost o swoich uczuciach. Aby dowiedzieć się, co n niepokoi pociechę zaproponuj zabawę w rysowanie. Podczas rozmowy trzeba używać prostych opisów, przemawiających do wyobraźni dziecka. Trzeba mówić spokojnym głosem i tłumaczyć, że jeżeli dojdzie do tragedii, ludzie nie są pozostawieni sami sobie. Pomagają im lekarze, policjanci, straż pożarna, wojsko. Ważne, by w dziecku zaszczepić pewność, że wszystko zakończy się pomyśle.  

Zaniepokojona pociecha potrzebuje więcej uwagi mamy

·         Uspakajająca siła dotyku – przytulanie , całusy, głaskanie po głowie – tych gestów mama nie szczędzi, a teraz powinno ich być więcej.

·         Czytanie rozwiewa lęki – wybieraj książki pełne humoru, niosące dla dziecka ważne przesłanie lub otuchę ( np.. bajki terapeutyczne)

·         Miłe wspomnienia – obejrzyjcie zdjęcia czy film z wydarzeń miłych dla dziecka np. wakacji.  

Zdarza się, że dzieci same stają oko w oko z dramatycznymi zdarzeniami. Silny stres pomoże złagodzić psycholog. Oto co powinno cię skłonić do wizyty:

·         Nagła zmiana zachowania – dziecka staje się płaczliwe, zamknięte w sobie, bojaźliwe. Ma problemy z zasypianiem. Dręczą go koszmary nocne.

·         Przesadna troska o bliskich – pociecha źle znosi rozłąkę z tobą. Mino braku przesłanek, martwi się, że może przytrafić Ci się coś przykrego.

·         Zaburzenia fizjologiczne – moczenie nocne, jąkanie, tiki nerwowe, brak apetytu – to możliwe reakcje organizmu na bardzo silny stres jaki pociecha przeżywa.